25
 |
 |
||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Historia budowy Szwajcarki jest nierozerwalnie związana z historią masowego zwiedzania Szczelińca Wielkiego, która zaczęła się pod koniec XVIII wieku, a której pierwszym bohaterem był Franciszek Pabel, mieszkaniec Karłowa, potem jego sołtys i pierwszy przewodnik po Szczelińcu. Pierwsza drewniana altana dająca schronienie wędrowcom powstała w tym miejscu w 1815 roku. Sam proces budowy budynku istniejącego do dzisiaj tak relacjonuje wspomniany Franciszek Pabel: W 1845 roku została przedsięwzięta budowa ...
Historia budowy Szwajcarki jest nierozerwalnie związana z historią masowego zwiedzania Szczelińca Wielkiego, która zaczęła się pod koniec XVIII wieku, a której pierwszym bohaterem był Franciszek Pabel, mieszkaniec Karłowa, potem jego sołtys i pierwszy przewodnik po Szczelińcu. Pierwsza drewniana altana dająca schronienie wędrowcom powstała w tym miejscu w 1815 roku. Sam proces budowy budynku istniejącego do dzisiaj tak relacjonuje wspomniany Franciszek Pabel: W 1845 roku została przedsięwzięta budowa budynku mieszkalnego na szczytowym plato Szczelińca. Inicjatywa wyszła od rządu królewskiego we Wrocławiu, a konkretnie ówczesnego nadradcy rządowego v. Konena i radcy budowlanego Schildena z Wrocławia. Stało się w ten sposób zadość życzeniom wielu zwiedzających Szczeliniec. Środki w wysokości 1500 talarów i 100 pni na górne piętro przeznaczyła kasa państwowa, reszta, ponad 600 talarów, pochodziła z kasy Szczelińca. Budowa tego pełnego smaku obiektu kosztowała razem 2100 talarów. Budową Szwajcarki kierował inspektor budowlany Elsner z Kłodzka, a pomagali mu mistrz ciesielski Kittrann z Kłodzka oraz mistrz murarski Vogel z Radkowa. Szwajcarka jest komfortowo wyposażona, posiada dla nocujących czyste materace i koce, zgodnie z przepisami rządowymi. Corocznie jest otwierana 1 maja, a w końcu września zamykana. W czasie otwarcia bufet dysponuje posiłkami, winem i innymi napojami. W latach 1857-1859 budynek rozbudowano o dzisiejszy bufet i świetlicę. Jednym z pierwszych właścicieli schroniska był Clemens Stiebler - posiadacz większości Karłowa.
Pokaż więcej
Pokaż mniej
W 1947 r. schronisko przejęło PTT, a od 1950 r. PTTK. Ogromny napływ turystów, kłopoty z wodą i kanalizacją spowodowały, że od końca lat 60. był tu czynny tylko bufet. Dopiero od 11 września 2001 r. PTTK stało się prawnym właścicielem schroniska. Zamiarem władz PTTK była odbudowa tego obiektu. Pierwsze prace — naprawa dachów, orynnowanie, poprawienie estetyki elewacji i sali bufetowej, naprawa stropów, balkonów oraz nowych kominów zostały wykonane w 2001 r. We wrześniu 2006 r. ukończono kapitalny remont i termomodernizację budynku w wyniku czego znowu można nocować w tym niezwykłym miejscu. Jest to jedno z najstarszych tego typu miejsc w Sudetach i jedyne, które zostało wybudowane w XIX wieku od razu z przeznaczeniem na obsługę turystów. Wszystkie inne schorniska w polskich Sudetach ewoluowały z bud pasterskich. Na Szczelińcu również jako jedyne w Sudetach nie posiada drogi dojazdowej. Pierwotnie całe zaopatrzenie transportowano tu na plecach lub wykorzystując juczne zwierzęta. Od lat 70. ub. wieku funkcjonuje wyciąg towarowy od drogi jezdnej do Pasterki, przebiegającej u północnego podnóża szczytu. (moose - wykorzystano opis z na tablicy informacyjnej przy schronisku) Adres schroniska: Schronisko "Na Szczelińcu" Karłów 9 57-350 Kudowa Zdrój 
|
|||||||||||||||||||||||||
/
|
||
|
||
|
||
|
|
|||||||||||
Schronisko PTTK Na Szczelińcu na innych fotografiach
|
|||||||||||
|
|
|||||||||||
|
||
|
||
|
|
||
 |
|
||
|---|---|---|---|